Jumat, 04 Juni 2010

KASIH

Suatu hari saat aku mengecek email,aku mendapat kiriman email dari seorang kawan. Kawan ini menulis tentang pengalamannya yang berhubungan dengan keyakinan yang di anutnya. Kebetulan kami punya ketertarikan dalam teologi dan filosofi. Dan dari kawan-kawanku yang berbeda keyakinan,aku mendapat satu titik yang sama dalam ajaran suatu agama. Yaitu tiap agama mengajarkan tentang KASIH.
Kasih itu sangat universal. Itu yang ku tau selama ini. Kasih tidak membedakan siapa yang harus di beri dan bila perlu memberi terus menerus kepada sesama. Itu artinya dalam kasih ada keberanian. Dalam kasih tidak ada ketakutan. Dalam kasih ada pengharapan untuk terus bertahan demi memberi,dan bila perlu mungkin harus terluka karena keberanian mengasihi itu.
Bila ingat tentang memberi tak habis-habisnya,jadi ingat tentang filosofi pohon dan buahnya. Pohon tak pernah protes memberikan kayunya,dan dia terus berbuah meski buahnya harus habis di ambil oleh manusia. Pernahkah pohon menghentikan produksi buahnya saat dia tau buahnya telah habis,bahkan sebelum masakpun,ada saja tangan manusia yang mengambilnya. Memang pohon gak bisa berpikir seperti manusia,tapi makna tersirat dari pohon inilah yang bisa tersurat dalam arti sebuah kasih yang selalu tak lelah memberi.
Memberi tak habis-habisnya,apalagi memberi hingga terluka,adakah kasih seperti itu? seringkali yang nampak adalah kita masih berpikir 2 kali atau bahkan seribu kali bila harus memberi atau berbagi. Kita takut akan omongan orang,kita takut akan efeknya,kita takut akan akibatnya,kita takut dan ketakutan itu akhirnya membelenggu kita sehingga kita terpenjara dalam dunia maya kita. Akhirnya hidup kita jadi kosong karena keduniawian menyingkirkan niat kasih kita,suatu ajaran paling utama Yesus. Dalam iman,pengharapan dan Kasih,yang terbesar adalah Kasih.
Memang tak mudah menyingkirkan ketakutan kita untuk memberi dan berbagi,karena keadaan,kondisi,atau situasi di sekitar kita. Bila kita menolong orang yang berbeda keyakinan dengan kita,kita takut nanti kita di musuhi orang di sekitar kita,atau bila ingin jadi penolong untuk kaum lemah,kita takut jangan-jangan ada pihak-pihak tertentu atau oknum tertentu yang akan memusuhi kita,menyulitkan hidup kita. Atau yang sepele bila ingin memberi orang tak mampu,takut di cap cari muka dan sebagainya. Memang kasih butuh perjuangan. Dan memang kasih itu harus di perjuangkan. Karena Yesus sendiri BERANI untuk mengasihi kita. Dia berani dan tidak takut apapun,sekalipun Dia harus di sesah,di siksa, di cambuk,di salib dan di tombak hingga menhembuskan napas terakhir di kayu salib,kayu yang berisi dosa-dosa kita. Sungguh cinta kasih Yesus sangat sempurna.
Memang mungkin kita hanya manusia biasa,punya kelemahan-kelemahan,dan itu manusiawi. kita punya rasa takut,kuatir,parno dan rasa ego. Mungkin kita ga bisa melawan kelemahan-kelemahan itu secara sekaligus. Kita bisa mulai berbagi dengan yang kecil. Misalnya memberi perhatian pada orang yang curhat,memberi penghiburan pada yang lemah dan susah,kita juga bisa mendoakan sesama yang sedang dalam masalah,bahkan dengan doa bisa menjangkau tempat-tempat terjauh sekalipun. Dan kita lakukan itu dengan tulus. Dan Tuhan tau itu. semakin lama benih kasih itu akan bertumbuh menjadi sebuah akar,dan akhirnya akan tumbuh menjadi pohon yang berbunga dan berbuah. Dan itulah hasil dari kasih yang kita pelihara dalam hidup kita. Buah-buah kasih dari pohon kita akan bisa untuk membantu orang-orang yang membutuhkan. Dan kasih akan memberikan berkat dalam hidup kita. Niscaya hidup kita akan terberkati oleh kasih karuniaNya!
Selamat berbagi dan memberi!

Senin, 31 Mei 2010

Wijining Urip (edited from alang-alang Kumitir bLog)

Wimbaning rasa kang aneng jro ati, wimbaning katongton, pan rumongso anuksma rasane, ing tingal sih rasane kang urip, kumpule dumadi, raos sakahetung.
Mapan aling wijining ngaurip, wijine sawiyah, enur suhut kalawan ngelmune, wadah ira geni lawan angina, ping kalihe malih, siti lawan banyu, iya iku tunggale sawiji sampurnane dadi wong.
Tiningalan iku ing lair ira, iya iku rasa banyu urip, kuwat ira angina, geni karep nepsu iku ingkang amadahi, dadinira awor, iku pada lan lair tamtune.
Rasa cahya manjing marang ngelmi, wiji kang duweni, tan kena cinaturan ingaranan sampurnaning urip, iku dipun cernoh, aja sira karem donya bae, pan weruh wawekasan urip, cahya rasa urip iku dipun weroh .
Sipat iku kang sira tingali marganipun weroh, iyo apan iku ing dadine, yenta weruh sira rupa jati, nggon ira aurip, iku misih bingung .
Iya mengko sira sun tuturi tegese kang raos, aja sira tingal jaba bae, upamanira yen sira guling lamun sira ngimpi , sapa kang andulu raragane pan kira aguling, ing jero miraos wan loro tunggale, nora pisah pan ora atunggil, pilih kang ngawruhi, lir kaca dinulu .
Jroning kaca sira tingali, tanpa dununging nggon, iya uga among sira dhewe kaca iku umpamane jisim, kalimputan urip, sukma kang ndulu, rasa iku kang wujut jati, katingal kang katon, sirno jisim mulih ing asale, mapan asalira duk dumadi, bhumi angina geni, kaping patte banyu.
Jisim alus tan kena ing pati, iyo iku erroh, among rasa nikmat lan larane, tandya wangenan nggon ira aurip.
Lan sakehe kang jro nala tingali sayekti, kalbunira nyatane Hyang Widi, kakelir sayekti, megane pandulu.
Umpamane lir sare lan estri tingal ira raos, sumrah kabeh ing raga nikmate, suka nikmat tan wonten kuwatir, tan ngraos darbeni, sedaya pan kumpul.
Lamun sira yen arsa aguling, tan dyanen sayektos, napas ira pan iku yektine, sarta lamun sira manjing, lampahe aririh, rahmat kang tumurun.
Liyaping netra kang rohmat wus manjing, ing jro manah awor, dadya lali ing kanikmatane, marma datan anget raga iki, tanwruh kula gusti, dudu iyo dudu.
Iya iku al bransanusiri, Mukhammad rasengo, sira kawiti kang sun dadekake, pan wiji sekalir dumadi, saking ing sireki, sira saking ingsun.
Dipun reksa saranaken urip, pasrahna Hyang Manon, dipun nggono rasa sarirane, dipun awae nggonira ngulati, kang trus lawan ngelmi, pituduh ing guru.
Sabdaning gurunen ngati-ati, anuta ing pakon, sarta iklas ing pangidhep kaberah, pati urip datan den rasani, sunya lawan lawan singgih, pan ora kaetung.
Mengko padha sun tuturi malih, brahisih kang katon, kweruhana, ya ing dadine, pan ing raga dununge ing ati, ati ingkang putih, arane pausuh.
Patang prakara dadine kang isih, pan sanes kang enggon, ingkang dhingine jantung nggone, kaping kalihe limpa sadyang ati, tyaspangasih, kaping tiganipun.
Ingkang welas sarta awor asih, iku ning papusuh, tulung tinulung ing kono kuwi, tyas ing sih lakune dhemeni, tresna lan kapengin iku nggonipun.
Ingkang wonten jejantung puniki, kasmaran ingkang wong, iya supe marang liyane, kerut sedyane sih lan rasmi, rasaning sih, sadaya kapengku.
Ingkang kekalih sih dunya kang katon, lana reremen kalawan tunggale, budi piker metu ing jro ati, sabar lileng pati, donya tan kaetung,
Kaweruhana ja sira lali iku kang weruh, ing marmane aling ing paberane, barang cinta pangucap ing osik lawan esir, ya saking Hyang Agung.
Pan tarima lakune kang yekti, iku imaning wong, ingkang padhang nora pethenge, iya padhang tegese pan eling, nora kena lali, iku dhikir Ya Hu.
Erapipun kang dhikir puniki, napas manjing wiwitane panjinge napas, wedalipun napas Hu kang kapuji, ing sajeke urip, melek lawan turu.
Tegese Ya Gusti Pangeran kang urip, kang mubeng tumuwoh, sakabeh kang gumelar, urip langgeng ingkang Maha Suci, aniyata dhikir, ing sakjroning kalbu, iya iku sampurna kang urip, dadene papan awor, awor cahya kang padhange linge, pan ciptanen dadine sawiji, iya ruh ilafi, dadine jeng rasul.
Nalikane sira angabekti, rumongsaha kang awor, tuwin sira dhuk dhikir kalane, pan ing kono nggoning kang ning, raganira iki sirnaning pandulu liyaping netra.
Kebut ing ati akbarira awor, petenging tyas tan aling ragane, Wimbuh ira katingal jro ati mring kang Maha Suci, Sih ira Hyang Agung.
Datan mawi lantarane malih, Sih Pangeraning wong, Iya rahmatira iku kabeh, Yakna rahmat Sih tumurun tan elingling diri, tansah manah liwung.

Cuma Ilusi

Aku tak tau angin dari mana yang membawamu ke mari,
kau begitu ringan,melayang dan beterbangan di depan mataku,apakah aku bermimpi? Kau begitu indah,bersinar bagai kuang-kunang,dank au menatapku dengan selaksa mata bintangmu,mengapa kau menghampiriku? Tidakkah kau tau aku paling takut untuk berilusi?
Kau adalah ilusi
Kau Cuma mimpi
Taukah kau? Aku membencimu,di setiap pendarmu,aku tak mau
Jangan datangi aku lagi
Taukah kau,begitu payah aku berjalan untuk berlari darimu,dan kau selalu mengikutiku,aku kaku dalam keterpakuanku,jejakku tak banyak,karna aku lelah
Tolong..
Jangan mengikutiku,aku akan mati
Itukah yang kau mau?
(untuk hari-hari penuh perjuangan agar berusaha tegar dan teguh-special for El)
Jun,01,2010